Κάποτε σφύριζα και περπατούσα ανέμελα νομίζοντας δικούς μου τους μεγάλους δρόμους Έκλαιγα βέβαια κιόλας, Όμως για ασήμαντες αιτίες, Κι είχα μητέρα διαρκώς παρούσα που έκρυβε το κακό: Σφούγγισε τα δάκριά σου, Και πήγαινε να παίξεις Έχεις καιρό για κλάματα, Μου έλεγε στοχαστικά μα δεν την καταλάβαινα… (Καλύτερα να μίλαγε ξεκάθαρα) Νωρίς πρέπει να μαθαίνουν τα … Continue reading Κάποτε